Mijn intentie

Het meeste overleg in Nederland gaat gelukkig prima zonder begeleiding: de belangen liggen niet te ver uit elkaar, de overlegpartners weten wat ze aan elkaar hebben en zijn bereid zich te verplaatsen in elkaars perspectief. Maar soms is de situatie gewoon zo complex of gevoelig dat begeleiding echt nodig is: recente conflicten bemoeilijken het cao-overleg, de belangen bij een fusie zijn groot en partijen kennen elkaar nog niet, oude patronen zijn niet meer dienstbaar in medezeggenschapsoverleg. Dan is het fijn als een ‘betrokken buitenstaander’ helpt om vanuit een neutrale positie verbinding tot stand te brengen.

Bijna ieder overleg over HR-issues is een momentopname in een continu proces. Het resultaat is dus eigenlijk nooit alleen een eindpunt, maar ook altijd een startpunt van een volgend proces. Dat betekent dat er groot belang is bij een resultaat dat werkelijk gedragen wordt door alle betrokken overlegpartners. Het recept daarvoor is: aandacht voor verbinding. Alleen als overlegpartners zich verbonden voelen - met elkaar en met het resultaat – is er sprake van een duurzaam resultaat. Dat is het belangrijkste doel van de begeleiding.

Te vaak is begeleiding van overleg een ‘gemaksproduct’: onderhuids ongemak kan blijven bestaan bij de gratie van de begeleiding. Dan wordt ‘gedoe’ onder het tapijt geveegd en komt de verantwoordelijkheid voor het proces en het resultaat - soms bijna ongemerkt - steeds meer bij de begeleider te liggen. Op de lange termijn is daar natuurlijk niemand bij gebaat: duurzaamheid betekent ook en vooral dat het eigenaarschap voor proces en resultaat bij de overlegpartners zelf komt te liggen. Het resultaat van de begeleiding moet dus ook zijn dat de begeleiding daarna niet meer nodig is.